Բաքվի շինծու դատավարությունում ներքաշված հայազգի ռազմագերիներին առաջադրված մեղադրանքները մեկը մյուսից անհեթեթ են, դրանք հատել են բանականության բոլոր հնարավոր սահմանները։ Այսպես, Արցախի անկախության համաժողովրդական հանրաքվեն, ոչ ավելի, ոչ պակաս, որակվել է իբրև իշխանության բռնի զավթում (ադրբեջանի քրեական օրենսգրքի 278-րդ հոդված)։
Աղոթում և խնդրում եմ հավատով քանզի,
Տե՛ր, հույսս Քեզ վրա դրի, դու ես Աստուածն իմ և հավատում եմ, որ
«Քո բարի Հոգին ինձ պիտի առաջնորդի դեպի արդար երկիր»։
Այս աշխարհում, որպես կանոն, մարդկանցից և կենդանիներից բացի շատ ու շատ այլ բաների ևս վերագրվում է սեռական պատկանելիություն, փոխաբերական իմաստով իհարկե՝ այդ թվում և պետություններին:
Մարդ չգիտի էլ՝ իր ներսն հոշոտող ո՞ր մի հարցի շուրջ իր մտահոգություններն արտահայտի, ո՞ր մի հարցն իր համար գլխավոր գլուխկոտրուկ դարձնի, ո՞ր հարցն ընկալի որպես առաջնահերթ՝ խորհելու, հետևություններ անելու համար:
Գյումրիում Նիկոլ Փաշինյանը խոսել է թալանը կոպեկ առ կոպեկ հետ բերելու մասին։ Սա այն դեպքն է, երբ կիրառելի է «գողն ամենաբարձրն է գոռում՝ բռնե՛ք գողին» ձևակերպումը։
Բաքվում պահվող հայերի համար, որպես հանրություն, կարող ենք ընտրել գործողությունների երկու սցենար։ Առաջինը՝ լացել, պահանջել, հետո ցրվել տներով։ Մյուս սցենարը՝ մի կողմ դնել զգացմունքներն ու անցնել ռացիոնալ քայլերի։
Այս օրերին Թուրքիայում «Վերադարձը Արևմտյան Ադրբեջան՝ որպես մարդու իրավունքների գերակայության կարևոր պայման» թեմայով բավականին ներկայացուցչական միջազգային կոնֆերանս է ընթանում, որի շրջանակներում ՀՀ տարածքային ամբողջականության դեմ բազմաթիվ ելույթներ են հնչել...